Владимир Дубовко - Пялёсткi (апавяданнi на белорусском языке)
I дажылi кветкi, прыносячы асалоду ўсiм, аж да канца сакавiка месяца.
Прыйшлося мне, у сваю чаргу, быць адказным дзяжурным на кухнi. Працуючы там, я некалькi разоў хадзiў i падкладваў дровы ў сваю печ, каб трымалася цеплыня. Пад самую ранiцу, гадзiны за паўтары да раздачы снедання, кухар папрасiўся ў мяне:
- Дазволь, я пайду пасплю гадзiнку якую ў цябе!
Не хацелася мне пускаць яго.
- Ты мне кветкi памарозiш!
- Я буду дровы ў печ падкладваць, - дакляраваў кухар.
Што зробiш, прыйшлося дазволiць.
...Калi я пайшоў будзiць кухара, бачу, што з майго комiна не дым, а пара iдзе: апошняя цеплыня выходзiць. Пастукаў у дзверы. Адчынiў ён. Я першым чынам да кветак... Нахiлiлi галоўкi... Я да вядра з вадой, каб папырскаць iх - кубак у вядро не лезе, лёд ледзьве не ў палец таўшчынёй паверх вады... Падкладваў дровы кухар!
Так i загiнулi мае кветкi...
Цяжка ўявiць, якi гвалт быў увечары, калi людзi прыйшлi з работы!
Усю вiну клалi на мяне:
- Навошта ты таго кухара пусцiў...
Кожны шкадаваў аб сваiм. А я - дык аб тым, што не стала каму вiтаць мяне i цiхенька-цiхутка нагадваць мне песеньку, якую калiсьцi спявала мацi... Гэта ж яны, мае кветкi, падавалi сваiмi пялёстачкамi гукi ўцехi, надзеi, наступнай радасцi i, з'яднаўшыся з галасамi кветак майго сэрца, стваралi такую чароўную мелодыю...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .
А сам я i сёння згадаў пра вас, браткi, бо такiя самыя, мiлыя майму сэрцу сiнявокiя браткi я сустрэў у сябе ў Беларусi.
