Сяргей Белаяр - Варгін

— Я ўсё роўна збіраўся яго выкідаць! — кот ніяк не хацеў супакойвацца.

— Не кажы глупства — ты купіў яго ўсяго паўгода таму! Я куплю табе новы!.. І не думай пярэчыць!

Сяргей Мірановіч пацешыўся таму, што не забыўся дома пальчаткі. Вадзілася за ім такая звычка — пакідаць патрэбныя рэчы.

— Дзякуй, Сярожа!

— Быў рады дапамагчы! — дацэнт некалькі разоў энергічна страсянуў пе­раноску. Чарняш трохі астыў.

— Калі хочаш, у суботу мы можам схадзіць у кафэ!

— Не забудзь узяць з сабой Алісу! — усміхнуўся Сяргей Мірановіч. — Спадзяюся, што да выходных ёй стане лепш!

— Я таксама на гэта спадзяюся! Да заўтра!

Сяргей Мірановіч развітаўся і пайшоў уніз па лесвіцы. Кот зноў узяўся біць лапамі па пластыку.

«Калі так пойдзе і далей, пераноска не вытрымае!», — сумна падумаў дацэнт. Здавалася, шыпенне з кожным імгненнем становіцца мацнейшым.

Вуліца сустрэла Сяргея Мірановіча лёгкім марозам. Зашпіліўшы куртку пад горла, дацэнт накіраваўся да ракі. Ісці было недалёка — нейкіх тры кварта­лы. Браць таксі, каб пазбегнуць непатрэбных роспытаў, Сяргей Мірановіч не стаў.

Халодны серпік месяца праглядваў скрозь растрапаныя снежаньскія аблокі. Зорны россып быў рэдкі. Яшчэ больш рэдкімі былі вулічныя ліхтары.

Паступова думкі дацэнта пераключыліся на доктарскую дысертацыю. Тэма была надзвычай цікавай і адбірала ўвесь вольны час.

Занураны ў свае думкі, Сяргей Мірановіч не заўважыў «Волгу», якая выскачыла з падваротні. Машына з п'яным кіроўцам за рулём неслася з велізарнай хуткасцю.

Удар адкінуў дацэнта на грузавік, які стаяў ля гаспадарчай крамы...

Калі да Сяргея Мірановіча вярнулася свядомасць, ён не мог паварушыцца. Кожны ўдых хваравітым рэхам адгукаўся ў грудзях. Перад вачыма раз-пораз плылі рознакаляровыя кругі.

На праезнай частцы, у некалькіх метрах ад дацэнта, ляжала на баку пераноска. Дзверцы былі адчынены.

Сяргей Мірановіч сутаргава праглынуў і з крыўдай падумаў: «Збег!».

У наступнае імгненне нешта цяжкае прызямлілася на грудзі дацэнта.

Сяргей Мірановіч сустрэўся позіркам з катом. У яго вачах свяцілася ўрачыстасць.

— Ты?

Чарняш ухмыльнуўся.

Сяргей Мірановіч паспрабаваў падняць руку, каб сагнаць ката, аднак нічога не атрымалася.

Усмешка ката стала шырэйшай.

Гледзячы на яхідную морду ката, дацэнт нечакана ўспомніў пра Варгіна. Кацінага караля. Знайшлі сваё тлумачэнне і слабасць Алісы, і атрутныя восы, і незвычайныя памеры, і агрэсія да тых, хто не шанаваў ката як караля...

Удосталь нацешыўшыся трыумфам, Варгін упіўся ў горла дацэнта.